ΠΡΟΣ ΤΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ;

ΠΡΟΣ ΤΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ;

Υπηρετούσα τη θητεία μου στο 211 τάγμα Υγειονομικού στην Δράμα. Πήραμε διαταγή να ετοιμάσουμε τα κινητά χειρουργεία εκστρατείας και τα ασθενοφόρα και να στήσουμε σκηνές νοσηλείας τραυματιών, για επιθεώρηση από το μέραρχο, που τελικά έγινε από τον τότε αρχηγό του στρατού βασιλιά Κωνσταντίνο.

Όλη η μεραρχία είχε παραταχθεί. Το Υγειονομικό, στο τέλος της παράταξης, μετά τα μάχιμα τμήματα. Περιμέναμε ώρα μέσα στον ήλιο, μέχρι που παρουσιάστηκε πάνω σε περήφανο άλογο, ένα χλωμό παλικάρι με στολή και στραταρχική ράβδο, καταφανώς ταλαιπωρημένος και βαριεστημένος χαιρέτησε στρατιωτικά, πήγε μέχρι το τέλος της παράταξης, έκανε στροφή και έφυγε με το άλογο σε βήμα γκαλόπ.

Αισθάνθηκα παράξενα, σχεδόν αμηχανία. Δεν ήμουν υπέρ της βασιλείας και ιδιαίτερα δεν μπορούσα να καταλάβω τι έπαθαν οι πρόγονοι μας και αφενός δολοφόνησαν τον εμπνευσμένο κυβερνήτη Καποδίστρια, για να φέρουν κάποιους άγνωστους γαλαζοαίματους ξένους πρίγκιπες, να ηγηθούν της Ελλάδας. Βλέποντας όμως το ανθρώπινο ράκος, το νεαρό βασιλιά, που καταφανώς υπέφερε κα βαριόταν παρά την εντυπωσιακή στολή, το όμορφο άλογο και τη στρατηγική ράβδο, σκέφτηκα, τι φταίει αυτός ο άνθρωπος, στα 23 – 24, να συμμετέχει υποχρεωτικά σε τέτοια οπερετικά καμώματα, αντί να γλεντάει με τους φίλους, τους συμφοιτητές και συναθλητές, σε κάποιο παραλιακό κέντρο ή σε ιστιοπλοϊκό αγώνα. Ποιος τον ρώτησε αν θέλει να γίνει βασιλιάς και ποιος τον επέλεξε για αυτή τη θέση; Η δικτατορία της γέννησης και της διαδοχής, μια αμείλικτη, αναχρονιστική εξουσία, που αδιαφορεί για οτιδήποτε ανθρώπινο και εστιάζεται στο πρωτόκολλο και το…  «καθήκον».

Μερικούς μήνες αργότερα επικράτησε η χούντα των συνταγματαρχών και το χλωμό αγόρι εκδιώχθηκε από τη χώρα, όχι μόνο επειδή δεν ταίριαζε στους πραξικοπηματίες, παρόλο που διέδιδαν ότι είναι μαζί τους, αλλά επειδή απέτυχε να τους εκδιώξει, προδομένος από αξιωματικούς που είχαν ορκιστεί πίστη και υπακοή σε αυτόν.

Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το ανθρώπινο δράμα μιας οικογένειας προσφύγων, που πήγαινε από χώρα σε χώρα εξαρτώμενη από τη γενναιοδωρία ή την ελεημοσύνη συγγενών. Σήμερα τόσοι και τόσοι κόπτονται  για τους πρόσφυγες από Συρία, Αφγανιστάν και αλλού. Η οικογένεια του Κωνσταντίνου δεν βρέθηκε σε προσφυγικά στρατόπεδα, αλλά έπρεπε να βιώσει, εκτός από την ανασφάλεια και τον εξευτελισμό του επαίτη, το μίσος και τον ρεβανσισμό των συμπατριωτών μας. Των ανθρώπων που χωρίς να το θέλει έπρεπε να υπηρετεί και να διοικεί, με βάση το σύνταγμα και τους νόμους.

Όταν με δημοψήφισμα ο λαός αποφάσισε να καταργήσει τη βασιλεία, αντί να του δώσουν τη δυνατότητα να διεκδικήσει κάποια αντιμισθία, όπως κάθε υπάλληλος και κάθε αιρετός στη χώρα μας και σε όλες τις χώρες δικαίου, του αφαίρεσαν την ιθαγένεια και του αρνήθηκαν ακόμη και έκδοση ταξιδιωτικού εγγράφου, που του χορήγησαν άλλες χώρες. Ακόμη και για το όνομα του, δικαίωμα κάθε πολίτη, έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται εμετικές συζητήσεις. Ο άνθρωπος ήταν Έλληνας, δήλωνε Έλληνας, εγκαταστάθηκε τελικά στην Ελλάδα, σεβόταν τους νόμους του κράτους και συμπεριφέρθηκε διακριτικά και με αξιοπρέπεια όλα αυτά τα χρόνια που έζησε στην Ελλάδα, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα ή έστω και ανεπαίσθητη εντύπωση ότι θέλει να επανέλθει στην εξουσία.

Χθες ο άνθρωπος αυτός έκλεισε το βιολογικό του κύκλο σε κλινική της Αθήνας και αντί να του αποδοθούν αυτά που δικαιωματικά αποδίδονται μετά θάνατο σε όσους έχουν διατελέσει αρχηγοί του κράτους, εξακολουθεί η πολωτική συζήτηση για το ρόλο του. Δεν του καταλογίζουν κάτι συγκεκριμένο. Γενικά και αόριστα λένε ότι δεν υπήρξε «παλικάρι», με την έννοια που έχει αυτή η λέξη στα Ελληνικά.

Ως συνήθως, οι παντογνώστες και ισχυρογνώμονες συμπολίτες μας ξεχνάνε, ότι αντίθετα με την επιλογή των πολιτικών με ψήφο,  από τους οποίους, δικαιολογημένα, έχουν απαιτήσεις, κανείς δεν επέλεξε τον Κωνσταντίνο για βασιλιά, οπότε δεν μπορούν να του καταλογίζουν το παραμικρό για το ότι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους. Ας τα βάλουν με τους Μαυροκορδάτους και τους άλλους «Εθνικούς ήρωες» που επέλεξαν για την Ελλάδα ξενόφερτους βασιλιάδες.

Ο Κωνσταντίνος θα παραμείνει η τραγική φιγούρα, που θα κριθεί από την ιστορία!

Ο θάνατος, με όλες τις ανθρώπινες πτυχές του για συγγενείς και φίλους, δικαιώνει τους νεκρούς!

Λυπάμαι πολύ, αλλά και ντρέπομαι για το μίσος και το ρεβανσισμό, που δεν σταματάει ούτε στο θάνατο

Γιώργος Δ. Καλλιβρούσης