ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΥ ΜΕ ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

Αν και έχουν περάσει περισσότερα από 50 χρόνια, είναι χαραγμένο στο μυαλό μου και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει:
Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης για την απόκτηση ειδικότητας Γενικής Ιατρικής, είχα αναλάβει, ως αναπληρωτής, το ιατρείο ενός συναδέλφου σε προάστιο χωριό, κοντά σε μεγάλη ελβετική πόλη και σχεδόν στα σύνορα με τη Γαλλία.
Ο συνάδελφος έλλειπε για ένα εξάμηνο μετεκπαίδευσης στο εξωτερικό. Το εξάμηνο τελείωνε και σύντομα θα γύριζε, οπότε εγώ θα απελευθερωνόμουν και θα πραγματοποιούσα το προγραμματισμένο οικογενειακό ταξίδι διακοπών στην Ελλάδα. Επειδή όμως η οικογένεια, με τη γέννηση των διδύμων είχε μεγαλώσει απότομα, θα ήταν δύσκολο να ταξιδέψουμε μόνοι με τέσσερα μικρά παιδιά. Έτσι δεχτήκαμε τη προσφορά μιας νεαρής κοπέλας από το χωριό, να μας συνοδέψει και να μας βοηθήσει. Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση, η κοπέλα μου είπε ότι δεν έχει ταξιδιωτικό έγγραφο και πρέπει να βγάλει διαβατήριο (τότε δεν επιτρεπόταν ακόμη να ταξιδεύουν με ταυτότητα). Δεν είναι πρόβλημα, θα πάει στον γραμματέα της Κοινότητας και θα την βγάλει. Συνηθισμένος από τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που επικρατούσαν τότε και εν μέρει, εξακολουθούν ακόμη να επικρατούν στην Ελλάδα, αμφισβήτησα ότι υπάρχει περιθώριο χρόνου μέχρι την αναχώρηση, για να εκδοθεί το διαβατήριο. Όχι μου λέει, ταυτότητα έχω, φωτογραφία έχω, θα πάω το βράδυ στον γραμματέα και θα μου το φτιάξει… Επειδή εξακολουθούσα να μη πιστεύω ότι μπορεί να γίνει, μου πρότεινε να πάω μαζί της το βράδυ στον γραμματέα για να πειστώ.
Και μόνο η σκέψη ότι θα υπάρχει γραμματέας το βράδυ στην κοινότητα, με έκανε να μειδιώ ειρωνικά. Σύντομα όμως κατάλαβα, ότι δεν πρέπει να προτρέχεις. Τα πράγματα εκεί ήταν διαφορετικά από αυτά που εγώ ήξερα. Κτήριο κοινότητας δεν υπήρχε. Το γραφείο της Κοινότητας ήταν σε μια γωνιά του καθιστικού του γραμματέα, δίπλα στην κουζίνα και μερικά μέτρα από τον στάβλο με τις αγελάδες, γιατί ο γραμματέας ήταν κτηνοτρόφος και τις δουλειές της Κοινότητας τις έκανε το βράδυ, μετά τη σκληρή δουλειά της ημέρας. Ήταν ένας γλυκομίλητος, συμπαθέστατος γεράκος, που ήδη γνώριζα από το ιατρείο ως ασθενή, χωρίς να ξέρω ότι είναι και γραμματέας. Μας καλωσόρισε και ρώτησε την κοπέλα που γνώριζε με το μικρό της όνομα, τι μπορεί να κάνει για μας και εάν μπορεί να μας προσφέρει κάτι, στην κοπέλα ένα κακάο και σ εμένα ποτό δικής του απόσταξης. Ευχαριστήσαμε αρνητικά και το κορίτσι του εξήγησε τη θέλει. Χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη και χωρίς να ενδιαφερθεί γιατί το χρειάζεται, έβγαλε επάνω στο τραπέζι, που κανονικά τρώνε, διάφορα χαρτιά, σφραγίδες και ένα πακέτο με άδεια διαβατήρια. Κόλλησε τη φωτογραφία της κοπέλας σε ένα από αυτά και άρχισε να αντιγράφει με ευανάγνωστα, καλλιγραφικά γράμματα τα στοιχεία από τη ταυτότητα στο διαβατήριο. Έβαλε μερικές σφραγίδες και την υπογραφή του, ζήτησε από την κοπέλα να το υπογράψει και εκείνη, της το έδωσε, ευχαριστήσαμε και φύγαμε. Όταν γυρίσαμε από την Ελλάδα, η κοπέλα έφερε ένα μεγάλο καρπούζι μαζί της, που στην πόρτα του σπιτιού της έπεσε, έγινε χίλια ζουμερά κομμάτια και σκορπίστηκε παντού…